Ne znam tačno zašto, ali imam jaku odbojnost i prema kralju i prema ovom tekstu. Možda zato što ne mogu da zaboravim posledice kraljevih "vizija".
Preporuke:
0
0
3
nedelja, 11 oktobar 2009 10:47
LjiljanaNl
Gospodin autor nije citao Nusica?Cesto ga se secam ovih dana.Jos ako Aleksandru Tadic polaze vence....Smesno dodvoravanje delu Srbije koja ne cita i ne razmislja a o istoriji i da ne pricamo.
Preporuke:
0
0
4
nedelja, 11 oktobar 2009 12:30
Milorad
Naravno da je sve tačno i hronološki iznešeno. Kada su pred Kralja viteza postavili hrvatske zastave, on je rekao da ih podignu, jer su to zastave naše braće-parafrazira. Kralja je očigledno neko ili prevario ili ucenio Jugoslavijom...
Preporuke:
0
0
5
nedelja, 11 oktobar 2009 17:31
Aleksandar B
Znaci kralj Aleksandar je bio Evropejac,i ocigledno po ovakvim istoricarima jedna od licnosti koja se moze nazvati Ocem(pretecom) Evropske unije.Da ga je Bog poziveo verovatno bi uspeo da integrise i Austriju i Nemacku.Jadni mi sa ovakvim istoricarima i danasnjim politicarima.Cinjenica je da su se sve unije u kojima je Srbija bila,kao Kraljevina SHS,kao Jugoslavija raspale u krvi i mukama.A te unije su bile integrisanije i od EU.Imale su svoju pesmu,kulturu,ideologiu,monetu,i sta sve drugo.
Trebalo bi nesto iz istorije i nauciti,a ne dozvoliti da nam se ponovi.Trebalo bi ne dozvoliti da nam se ovako falsifikuje istorija,i rodoljubive namere junackog krlja Aleksandra koristiti u interesu evropskih integracija.Neka je vecna slava srpskom kralju!Amin
Preporuke:
0
0
6
ponedeljak, 12 oktobar 2009 12:18
Milomir Stepić
1. Južnoslovenska država je nemoguća kao demokratska
2. Južnoslovenska država je u geopolitičkom smislu "prekoredna", tj. njeni konstituenti nisu se prvo ostvarili u državotvornoj integraciji svojih nacionih teritorija i tek potom ušli u supranacionalnu zajednicu formiranu na racionalnim i održivim principima
3. U delu naše nauke (naročito u delu istoriografije) i dalje dominira nacionalno-romantičarsko shvatanje da je zajednička južnoslovenska država 1918. godine formirana zahvaljujući autonomnoj volji (ili autonomnoj zabludi, autonomnom raspoloženju)regenta Aleksandra, Pašića, većine intelektualne elite (Cvijić, Belić...), pa čak i naroda. Naprotiv! Formirana je zbog interesa talasokratskih sila-pobednica u Prvom svetskom ratu (SAD, V. Britanija, Francuska) i njihovih geopolitičkih potreba da se preveniraju buduće ambicije "Germanizma" prema jugoistoku i "ruske transbalkanske pretnje" (ideološki upakovane u opasnost od "crvene zaraze") prema jugozapadu. Zaboravlja se da je južnoslovenska država sve vreme svoga postojanja bila deo transevropske tampon-zone od Baltika do Jadrana i Egeja. Najveći teoretičar i praktičar tadašnje geopolitike Mekinder učestvovao je u njenom stvaranju i nacrtao kartu (1919.) sa njenom jasnom antigermanskom i antiruskom geopolitičkom funkcijom. Upravo zato bilo je potrebno da se ona teritorijalno pruža od Alpa do Solunskog zaleđa. Jedinstvena srpska država sa zapadnom granicom na Uni (ili Kupi) ne bi bila dovoljna za namenjenu misiju.
4. Poslednja propuštena šansa bila je 1928-1929. godine kada je možda bila prilika da se držva iz Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca transformiše u Kraljevinu Srbije, Hrvatske i Slovenije, tj. u državu u kojoj bi se njeni kostituenti razgraničili unutrašnjim granicama i stvorili sopstvene političko-teritorijalne jedinice.
Preporuke:
0
0
7
ponedeljak, 12 oktobar 2009 12:43
Rikard Barić
1/2
Imati kralja je svakako prvorazredni politički domet svakog naroda i njegove očigledne vrline da složene silnice života svede na jednu simboličku ličnost. Međutim, karakter te vrline postaje upitan onda kad se monarh ruši, jer način na koji uništavamo govori o nama više nego način na koji nešto gradimo. To je centralna politička misao kršćanstva, nešto što ga je planetarno proslavilo kao najmoćnijeg receptora svih religioznih, populacijskih i ekonomskih pritisaka. Svi doseljavaju u kršćanstvo, mi najmanje selimo i najmanje smo sretni kad to radimo.
Narod nije bolji od monarha, nije niti moralniji, on samo ima veću biološku izdržljivost, via facti. Kurosawa u «Sedam samuraja» pokazuje fascinantne vrline samuraja koji ratuju zbog svog ratničkog koda za jedno selo (narod). Ispostavlja se da to selo počiva na laži, jer je u doba gladi skrivalo višak riže dovoljan da se svi prehrane, a bilo i uzrokom napada gladnih razbojnika. Na kraju ostaju samo grobovi samuraja, a selo je svoj privremeni problem riješilo dobijenim ratom i – nastavilo kao i prije. Do nekog novog vapaja za vojnom pomoći.
Razorni primitivizam titoizma je po učincima jednak i kod Srba i kod Hrvata, s time da je kod Srba iznos štete multipliciran gubitkom monarhije degradirane u kolateralni historijski detalj, dok je u Hrvatskoj taj kolateralni detalj kondenziran u Blajburgu.
Prije par godina je glavni hrvatski titoistički dnevnik komentirao godišnjicu ubojstva kralja Aleksandra sa izvanrednim smislom za redukcijom krivice. Pisao je da je ubijeni kralj izgledao stvarno jadno i da je imao težinu djeteta. Tako je postalo očito da je naš ustaški zločin sada odmjeren na Titovoj vagi prema kilaži i bio bi veći da je kralj imao 100 kila.
Preporuke:
0
0
8
ponedeljak, 12 oktobar 2009 12:44
Rikard Baric
2/2
Moj vjenčani kum ima o kralju Aleksandru drugu priču. Otac mu je po kralju dobio ogromnu zemlju u Makedoniji, od nje je obitelj bogato živjela, ali kaže, već na idućim izborima glasali su protiv njega, za Radića.
Zanimljiviji je slučaj mog djeda po majci. Bio je šef pošte u dalmatinskom selu i podigao na nju hrvatsku zastavu kao Radićevac. I dođe mu državni inspektor iz Beograda i kaže: «Jerko, tvoji su te prijavili. Poslat ću te za kaznu par mjeseci u Zaostrog, a nakon tog ćeš dobit premještaj u Zagreb». Tako je i bilo. A bio je to u ono doba životni zgoditak! Od srpskog inspektora za dalmatinskog Radičevca. Uopće se nisu poznavali. Tako ostalo dobro po nebu, besmisleno osim po sebi.
Da bi danas Srbi i Rusi restaurirali i sinhronizirali političku vrijednost svojih ex-monarhija, ostaje im jedini stratum, sloj zemlje, u kojem su obe monarhije sahranjene, a to je pravoslavlje, koje iznutra i disciplinarno komunicira sa čitavim kršćanstvom. Ovdje se uopće ne radi o restauraciji teokracije ili monarhije, kao sitnicama političkog formalizma. Radi se o osnovnom moralnom pitanju koje čini jezgru modernog političkog sustava, jer ta oslobođena energija zapravo vraća osjetnu slobodu Srbima. Pa je time i naša hrvatska šteta smanjena, ako me čitalac uopće želi razumjeti ili želi ostati žrtvom lijevo-desne efektive građanskog sukoba kao izraza politički organizirane parazitologije naroda.
U ovom smislu Koštunica nudi kulturni prostor koji ima dvije nužne kvalitete: dokazano je suzdržljiv i u tom oprezu nije griješio, jer je otvorio cjelovitost političke domene koja treba biti pretresena i koje se ispravno pribojavao. Trebat će pomoć ljudi, a to je uvijek doba zrelosti politike.
Preporuke:
0
0
9
ponedeljak, 12 oktobar 2009 19:22
s. petrović 1. deo
Ove teme su mi naročito bliske. Dakle, ovaj tekst jeste panegirik kralju Aleksandru Karađorđeviću i za istoričara prenaglašeno veličanje jedne važne, ali svakako ne neupitne i nedodirljive ličnosti, kakva, uostalom, ne bi smela biti nijedna istorijska ličnost. Svakako bih se složio sa tim da je Aleksandar Karađorđević bio, kao i svi monarsi, na neki način Evropejac. Reč je o jednoj velikoj evropskoj porodici monarha, i tada, pa i danas kosmopolitskog karaktera. Nalazeći se na čelu država sa različito definisanim interesima, oni su ipak ostajali deo jedne istorijske strukture - evropskog monarhizma i šire, evropske elite. Pred sam početak Prvog svetskog rata, kada već prete jedan drugom mobilizacijom i ratom, nemački i ruski car vode prepisku koja redovno počinje sa "Dragi moj Vili", "Dragi moj Niki". Aleksandar je bio i ruski đak, ali je imao i zapadnoevropsko iskustvo. Bio je Srbin i Jugosloven. Ostala je zabeležena lucidna primedba britanskog ambasadora u Beogradu, početkom 30ih da u celoj Jugoslaviji postoje samo dva Jugoslovena: kralj ASleksandar i britanski ambasador. Ovo je dobar uvod za drugi deo priče, a to je nastanak Jugoslavije. Dakle, neko će reći - srpska zabluda, neko - nametnuto rešenje, a uistinu ni jedno ni drugo. Jugoslavija je bila rezultat dobrog proračuna, racionalne procene interesa jugoslovenskih naroda, aktivne politike srpske vlade i jugoslovenskog odbora i, konačno, uviđanja od strane saveznika da je takva država i u njihovom interesu. Podsetiću samo na to da još u proleće 1918. nema nikakvih garancija da će Saveznici pristati na rušenje Austrougarske. Jugoslovensko rešenje nije bilo izvesno i Saveznici su na njega tek kasnije pristali. Nema govora o nekom nametnutom rešenju, već o rešenju koje se pokazalo kao racionalno u kontekstu velikog nezadovoljstva austrougarskih narodnosti, bujanja modernog nacionalnog osećanja, revolucije u Rusiji i potrebe za stabilnim evropskim poretkom. Evropski koncert sila prekomponovao se u toj 1918. godini.
Preporuke:
0
0
10
ponedeljak, 12 oktobar 2009 19:39
s. petrović 2. deo
Ključni problem sa ovim tekstom su nekolike teze koje se veoma teško mogu braniti. Najpre, provejava ideja da je nacionalno pitanje u Jugoslaviji bilo rešeno na jedini mogući način - integralnim jugoslovenstvom. Centralizam i unitarizam su temelji sloma Jugoslavije tj. neuspeha da ona postane relevantan činilac. Cinični istoričar će reći da je u Kraljevini postojao samo jedan datum svetskoistorijskog značaja: 27. mart. To nije bez osnova. Iscrpljujući se na nacionalnom pitanju, ta država nije uspela da ostvari nikakvu integraciju, a diktatura ili, kako se to eufemistički kaže, lični režim Karađorđevića daleko od toga da je bio "jedino moguće rešenje". Kralj je pribegao upravo onom rešenju koje je za pitanje koje je nastojao da reši bilo pogubno. Nema ideologije koja je trijumfovala nad narodima! To su najbolje osetili komunisti. Iako se federalna ideja javljala i kod nekih građanskih političara i stranaka, dosledno su je usvojili jedino oni i na toj platformi obnovili Jugoslaviju u toku rata i revolucije. Osim kratkotrajnog lutanja u pogledu odnosa prema Jugoslaviji, kada su usvojili kominternovsku ideju o ništavnoj "versajskoj tvorevini", komunisti su je dosledno sagledavali kao zajednicu ravnopravnih naroda.
Ipak, moglo bi se reći da je Jugoslavija došla prerano, kada je već toliko zakasnila. U svakom slučaju, to je bila najkreativnija ideja koju je ovaj prostor "ponudio" korpusu evropskih političkih ideja. Moguća jedino kao državni, ali ne i nacionalno-etnički projekat, Jugoslavija se raspala onda kada je postalo jasno da je takvu niko ne želi. Tribalske svesti i hegemonističke pretenzije svih, a pre svega srpske strane, učinile su kraj i prvoj i, na bizaran način, i drugoj i "trećoj" Jugoslaviji. Srpske elite su na sve izazove imale samo jedan odgovor - centralizam. To je onaj odgovor koji danas ugrožava i samu Srbiju jer je sa pozicija centralizma iz Beograda moguće administrirati jedino Pašaluk. Centralistički grč će nas do njega i dovesti.
Preporuke:
0
0
11
utorak, 13 oktobar 2009 12:56
brm
@ SPetrović
"Tribalske svesti i hegemonističke pretenzije svih, a pre svega srpske strane"
na koga se ovo odnosi? na narod koji je već čitav vek baštinio program "Srbi SVI i svuda" ili na kralja koji je umesto toga nametnuo koncept "jedan narod SA TRI PLEMENA"?
Preporuke:
0
0
12
utorak, 13 oktobar 2009 13:29
Joviša Đidić
Da li bi ovo trebalo da predstavlja model po kome se redizajnira istorija za političke, eunijatske potrebe, iz pera režimskog istoričara?
Preporuke:
0
0
13
utorak, 13 oktobar 2009 14:05
Jole sa Ubala
Žalosne li redukcije u istorijskoj ocjeni kralja Aleksandra Karađorđevića?
Srpski vojnik i evropejac!
To se, koliko ja znam, zove oksimoron u klasifikaciji stislskih figura. Iliti npr. živi leš.
Mnogo složenija je bila uloga ovog kralja, inače na Cetinju rođenog, od one koju nam nudi g. Marković.
Razumijem i njega. On bi da spoji nespojivo i da se preporuči profitnom političkom usmjerenju.
Razumijem i Politiku, koja ovakve tekstove objavljuje.
Ali, uz najbolju volju, ovog puta ipak ne razumijem vas iz NSPM, koji ovako nešto prenosite.
Vaši su čitaoci mnogo obavješteniji da bi progutali ovako servirani dnevno-politički garnirung bez muke u stomaku i adekvatne reakcije.
Ovaj tekst kao da je pisan u Londonu, ili Brislu, a ne u Beogradu i s namjerom da se dopadne tamošnjim moćnicima, a ne da rasvijetli pravu ulogu A. Karađorđevića.
Gdje je njegov odnos prema boljševičkom SSSR-u?
Gdje je njegov sukob sa fašističkom Italijom Benita Musolinija?
Gdje su veze, posebno trgovinske, sa Berlinom Adolfa Hitlera?
Gdje je ogorčena borba Kralja protiv komunista i ustaša?
Piscu ovog članka je ostalo samo još da predloži da se Kralj sa Oplenca prenese u Brisl i da se namiri istorijska pravda.
To će, ipak, malo teže proći kod onih koji znaju da razlikuju objektivnu istoriju od udvoričke revizije, i to neuvjerljivim stilom napisane.
Smušene i konfuzne.
Jednom riječju - neubjedljivo.
Preporuke:
0
0
14
utorak, 13 oktobar 2009 22:09
Pavle, RS
Ovo je članak za jednokratnu poltičku upotrebu.
Nešto kao još jedan stručak u onoj kiti cvijeća, koju je predsjednik Tadić, nedavno položio na Aleksandrov grob, uz podaničko namigivanje EU.
Pošto i nije pisan s naučnim, već s propagandnim pretenzijama, članak zaslužuje čistu 10 iz predmeta "politička korektnost na srpski način".
Naravno, uz neophodna friziranja, lakiranja, glačanja i šminkanja da bi se pod srpskom vojničkom kapom i naknadnom lobotomijom otkrila evropska vijuga našeg nesrećnog Kralja.
Samo ne znam da li će oni u Vašingtonu i Briselu biti potpuno zadovoljni. Jer Aleksandar je porijeklom ipak Srbin. A to je već dovoljno za ozbiljna sumnjičenja, pa makar ga i evropejcem oslovljavali.
Ovaj moj komentar "Politika", naravno, nije objavila, a vi iz uredništva NSPM procijenite da li je dostojan objavljivanja.
Preporuke:
0
0
15
sreda, 14 oktobar 2009 14:11
Lazar
Odličan tekst. Koliko vidim ideja je da se osvetle neke ideje i vizija koju je Kralj Ujedinitelj imao i raskorak sa sprovođenjem u delo. Stvaranje saveza i prijatelja je uvek dobro rešenje.
Sigurno je da postoje i činjenice koje govore i o lošim potezima Kralja, ali ovaj tekst se bavi nečim što je danas aktuelno. Ne vidim zašto neki smatraju da je to falsifikovanje istorije. Nije cilj teksta da odgovori na lik i delo Kralja Aleksandra već na jedan aspekt ujedinjenja i ostvarenja zajedničkih interesa
slovenskih naroda na Balkanu, naročito srpskih. Što se danas ne bi neke ideje razrađivale i dugoročno razmišljalo, pogotovo ako Srbija teži pravom demokratskom društvu sa prijateljima oko sebe, ostvarujući sopstveni interes.
Preporuke:
0
0
16
sreda, 14 oktobar 2009 14:50
Rojalista
Politizacija istorije oduvek je bila lukrativno zanimanje. Tako je i sa ovim napisom i njegovim sočiniteljem.
Preporuke:
0
0
17
ponedeljak, 19 oktobar 2009 17:25
SPASOJE
Imajući u vidu sve vaše komentare želio sam i ja da iznesem svoje mišljenje. Naime vrlo je važno reći da Kralj Aleksandar nije imao drugog izbora osim da stvori Jugoslaviju jer na taj način je udovoljio interesima Francuske sa kojom je morao biti u dobrim odnosima a na način što je državu ustrojio kao unitarnu uspio je da pod svoje okrilje uvede i tzv prečanske Srbe. Kralj odnosno K.SHS nije priznala SSSR sve do kasnih 30-ih godina mada ne stoji konstatacija u ranijem komentaru da je imao trgovinske veze sa Rajhom. Te veze će uspostaviti kasniji predsjednik vlade dr. Milan Stojadinović (1935-1939). Odnos sa Musolinijem je bio pokušaj odnosno nastojanje da se Italiji ne dozvoli okupacija ili bilo kakav pokušaj protektorata nad Albanijom jer bi se u tom slučaju Kraljevina SHS našla totalno okružena neprijateljskim revizionističkim silama. Svoj komentar završiću tako što ću reći da je Jugoslavija tada bila okružena BRIGAMA ( Bugarska, Rumunija, Italija, Grčka, Albanija, Mađarska, Austrija). Pozdrav od Srbina iz Nikšića.
.jpg)
Trebalo bi nesto iz istorije i nauciti,a ne dozvoliti da nam se ponovi.Trebalo bi ne dozvoliti da nam se ovako falsifikuje istorija,i rodoljubive namere junackog krlja Aleksandra koristiti u interesu evropskih integracija.Neka je vecna slava srpskom kralju!Amin
2. Južnoslovenska država je u geopolitičkom smislu "prekoredna", tj. njeni konstituenti nisu se prvo ostvarili u državotvornoj integraciji svojih nacionih teritorija i tek potom ušli u supranacionalnu zajednicu formiranu na racionalnim i održivim principima
3. U delu naše nauke (naročito u delu istoriografije) i dalje dominira nacionalno-romantičarsko shvatanje da je zajednička južnoslovenska država 1918. godine formirana zahvaljujući autonomnoj volji (ili autonomnoj zabludi, autonomnom raspoloženju)regenta Aleksandra, Pašića, većine intelektualne elite (Cvijić, Belić...), pa čak i naroda. Naprotiv! Formirana je zbog interesa talasokratskih sila-pobednica u Prvom svetskom ratu (SAD, V. Britanija, Francuska) i njihovih geopolitičkih potreba da se preveniraju buduće ambicije "Germanizma" prema jugoistoku i "ruske transbalkanske pretnje" (ideološki upakovane u opasnost od "crvene zaraze") prema jugozapadu. Zaboravlja se da je južnoslovenska država sve vreme svoga postojanja bila deo transevropske tampon-zone od Baltika do Jadrana i Egeja. Najveći teoretičar i praktičar tadašnje geopolitike Mekinder učestvovao je u njenom stvaranju i nacrtao kartu (1919.) sa njenom jasnom antigermanskom i antiruskom geopolitičkom funkcijom. Upravo zato bilo je potrebno da se ona teritorijalno pruža od Alpa do Solunskog zaleđa. Jedinstvena srpska država sa zapadnom granicom na Uni (ili Kupi) ne bi bila dovoljna za namenjenu misiju.
4. Poslednja propuštena šansa bila je 1928-1929. godine kada je možda bila prilika da se držva iz Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca transformiše u Kraljevinu Srbije, Hrvatske i Slovenije, tj. u državu u kojoj bi se njeni kostituenti razgraničili unutrašnjim granicama i stvorili sopstvene političko-teritorijalne jedinice.
Imati kralja je svakako prvorazredni politički domet svakog naroda i njegove očigledne vrline da složene silnice života svede na jednu simboličku ličnost. Međutim, karakter te vrline postaje upitan onda kad se monarh ruši, jer način na koji uništavamo govori o nama više nego način na koji nešto gradimo. To je centralna politička misao kršćanstva, nešto što ga je planetarno proslavilo kao najmoćnijeg receptora svih religioznih, populacijskih i ekonomskih pritisaka. Svi doseljavaju u kršćanstvo, mi najmanje selimo i najmanje smo sretni kad to radimo.
Narod nije bolji od monarha, nije niti moralniji, on samo ima veću biološku izdržljivost, via facti. Kurosawa u «Sedam samuraja» pokazuje fascinantne vrline samuraja koji ratuju zbog svog ratničkog koda za jedno selo (narod). Ispostavlja se da to selo počiva na laži, jer je u doba gladi skrivalo višak riže dovoljan da se svi prehrane, a bilo i uzrokom napada gladnih razbojnika. Na kraju ostaju samo grobovi samuraja, a selo je svoj privremeni problem riješilo dobijenim ratom i – nastavilo kao i prije. Do nekog novog vapaja za vojnom pomoći.
Razorni primitivizam titoizma je po učincima jednak i kod Srba i kod Hrvata, s time da je kod Srba iznos štete multipliciran gubitkom monarhije degradirane u kolateralni historijski detalj, dok je u Hrvatskoj taj kolateralni detalj kondenziran u Blajburgu.
Prije par godina je glavni hrvatski titoistički dnevnik komentirao godišnjicu ubojstva kralja Aleksandra sa izvanrednim smislom za redukcijom krivice. Pisao je da je ubijeni kralj izgledao stvarno jadno i da je imao težinu djeteta. Tako je postalo očito da je naš ustaški zločin sada odmjeren na Titovoj vagi prema kilaži i bio bi veći da je kralj imao 100 kila.
Moj vjenčani kum ima o kralju Aleksandru drugu priču. Otac mu je po kralju dobio ogromnu zemlju u Makedoniji, od nje je obitelj bogato živjela, ali kaže, već na idućim izborima glasali su protiv njega, za Radića.
Zanimljiviji je slučaj mog djeda po majci. Bio je šef pošte u dalmatinskom selu i podigao na nju hrvatsku zastavu kao Radićevac. I dođe mu državni inspektor iz Beograda i kaže: «Jerko, tvoji su te prijavili. Poslat ću te za kaznu par mjeseci u Zaostrog, a nakon tog ćeš dobit premještaj u Zagreb». Tako je i bilo. A bio je to u ono doba životni zgoditak! Od srpskog inspektora za dalmatinskog Radičevca. Uopće se nisu poznavali. Tako ostalo dobro po nebu, besmisleno osim po sebi.
Da bi danas Srbi i Rusi restaurirali i sinhronizirali političku vrijednost svojih ex-monarhija, ostaje im jedini stratum, sloj zemlje, u kojem su obe monarhije sahranjene, a to je pravoslavlje, koje iznutra i disciplinarno komunicira sa čitavim kršćanstvom. Ovdje se uopće ne radi o restauraciji teokracije ili monarhije, kao sitnicama političkog formalizma. Radi se o osnovnom moralnom pitanju koje čini jezgru modernog političkog sustava, jer ta oslobođena energija zapravo vraća osjetnu slobodu Srbima. Pa je time i naša hrvatska šteta smanjena, ako me čitalac uopće želi razumjeti ili želi ostati žrtvom lijevo-desne efektive građanskog sukoba kao izraza politički organizirane parazitologije naroda.
U ovom smislu Koštunica nudi kulturni prostor koji ima dvije nužne kvalitete: dokazano je suzdržljiv i u tom oprezu nije griješio, jer je otvorio cjelovitost političke domene koja treba biti pretresena i koje se ispravno pribojavao. Trebat će pomoć ljudi, a to je uvijek doba zrelosti politike.
Ipak, moglo bi se reći da je Jugoslavija došla prerano, kada je već toliko zakasnila. U svakom slučaju, to je bila najkreativnija ideja koju je ovaj prostor "ponudio" korpusu evropskih političkih ideja. Moguća jedino kao državni, ali ne i nacionalno-etnički projekat, Jugoslavija se raspala onda kada je postalo jasno da je takvu niko ne želi. Tribalske svesti i hegemonističke pretenzije svih, a pre svega srpske strane, učinile su kraj i prvoj i, na bizaran način, i drugoj i "trećoj" Jugoslaviji. Srpske elite su na sve izazove imale samo jedan odgovor - centralizam. To je onaj odgovor koji danas ugrožava i samu Srbiju jer je sa pozicija centralizma iz Beograda moguće administrirati jedino Pašaluk. Centralistički grč će nas do njega i dovesti.
"Tribalske svesti i hegemonističke pretenzije svih, a pre svega srpske strane"
na koga se ovo odnosi? na narod koji je već čitav vek baštinio program "Srbi SVI i svuda" ili na kralja koji je umesto toga nametnuo koncept "jedan narod SA TRI PLEMENA"?
Srpski vojnik i evropejac!
To se, koliko ja znam, zove oksimoron u klasifikaciji stislskih figura. Iliti npr. živi leš.
Mnogo složenija je bila uloga ovog kralja, inače na Cetinju rođenog, od one koju nam nudi g. Marković.
Razumijem i njega. On bi da spoji nespojivo i da se preporuči profitnom političkom usmjerenju.
Razumijem i Politiku, koja ovakve tekstove objavljuje.
Ali, uz najbolju volju, ovog puta ipak ne razumijem vas iz NSPM, koji ovako nešto prenosite.
Vaši su čitaoci mnogo obavješteniji da bi progutali ovako servirani dnevno-politički garnirung bez muke u stomaku i adekvatne reakcije.
Ovaj tekst kao da je pisan u Londonu, ili Brislu, a ne u Beogradu i s namjerom da se dopadne tamošnjim moćnicima, a ne da rasvijetli pravu ulogu A. Karađorđevića.
Gdje je njegov odnos prema boljševičkom SSSR-u?
Gdje je njegov sukob sa fašističkom Italijom Benita Musolinija?
Gdje su veze, posebno trgovinske, sa Berlinom Adolfa Hitlera?
Gdje je ogorčena borba Kralja protiv komunista i ustaša?
Piscu ovog članka je ostalo samo još da predloži da se Kralj sa Oplenca prenese u Brisl i da se namiri istorijska pravda.
To će, ipak, malo teže proći kod onih koji znaju da razlikuju objektivnu istoriju od udvoričke revizije, i to neuvjerljivim stilom napisane.
Smušene i konfuzne.
Jednom riječju - neubjedljivo.
Nešto kao još jedan stručak u onoj kiti cvijeća, koju je predsjednik Tadić, nedavno položio na Aleksandrov grob, uz podaničko namigivanje EU.
Pošto i nije pisan s naučnim, već s propagandnim pretenzijama, članak zaslužuje čistu 10 iz predmeta "politička korektnost na srpski način".
Naravno, uz neophodna friziranja, lakiranja, glačanja i šminkanja da bi se pod srpskom vojničkom kapom i naknadnom lobotomijom otkrila evropska vijuga našeg nesrećnog Kralja.
Samo ne znam da li će oni u Vašingtonu i Briselu biti potpuno zadovoljni. Jer Aleksandar je porijeklom ipak Srbin. A to je već dovoljno za ozbiljna sumnjičenja, pa makar ga i evropejcem oslovljavali.
Ovaj moj komentar "Politika", naravno, nije objavila, a vi iz uredništva NSPM procijenite da li je dostojan objavljivanja.
Sigurno je da postoje i činjenice koje govore i o lošim potezima Kralja, ali ovaj tekst se bavi nečim što je danas aktuelno. Ne vidim zašto neki smatraju da je to falsifikovanje istorije. Nije cilj teksta da odgovori na lik i delo Kralja Aleksandra već na jedan aspekt ujedinjenja i ostvarenja zajedničkih interesa
slovenskih naroda na Balkanu, naročito srpskih. Što se danas ne bi neke ideje razrađivale i dugoročno razmišljalo, pogotovo ako Srbija teži pravom demokratskom društvu sa prijateljima oko sebe, ostvarujući sopstveni interes.