Nikos Arvanites: Islamski militarizam Turske

Velikoturski san nije još uvek odsanjan. Sadašnja proislamska i miltantna politika Turske vodi na više koloseka ekspanzionističku politiku uz vidno urušavanje stabilnosti na jugu Evrope i Balkanu. Turska, kao veran saveznik SAD i NATO, vodi i „svoju priču“ prema zemljama BRIKS, posebno prema Rusiji i Kini ali i sa strateškim interesima u Iranu. Turci žele svoju ekspanziju na Kaspijskom prostoru, ali i na balkanskom, odnosno egejskom i mediteranskom prostoru. Zvanična turska politika premijera Erdogana vodi Tursku u unutrašnju ali i spoljnu konfrontaciju na Balkanu, posebno sa Grčkom i to na jedan arogantan način.

Turski interesi u mediteranskom basenu i na Balkanu

Turski strateški interesi sada se umnožavaju u rasturenoj iračkoj državi i pocepanoj sirijskoj, gde se vodi građanski i sponzorisani  rat sa učešćem međunarodnih interesa. Vidljiva je potreba vlasti u Ankari da se deluje u delovima Azerbejdžana i Gruzije ali, pre svega, da se ima jak uticaj na dešavanja na Kipru i u Grčkoj. Po pisanju lista Hurijet, Grci su nacija poražena na svim frontovima i, kao takva, osuđena na odustajanje od svojih vitalnih interesa i zavisnost, u značajnoj meri, od uticaja Turske.

Turska želi da svojom ekonomijom i nametanjem svojih interesa ugrozi grčke energetske i gasne interese u egejsko-jonskom i mediteranskom basenu, pre svega u budućoj eksploataciji gasa. Turska planira da bude monopolista egejske nafte i gasa preko svojih jakih veza sa ruskim i britanskim kompanijama i jakim uticajem u budućim, završnm dešavanjima oko Sirije i oko Irana.

Druga geopolitička zona uticaja Turske je na Balkanu, pre svega u BIH, na Kosovu i u BJR Makedoniji ali i u drugim državama preko svog kapitala. Na ovaj način Turska pokazuje da sebe vidi kao “Nemačku na juguistoku  Evope“, onako kako je bilo do 1912. godine za vreme podele interesa na tom prostoru između nemačko-austrougarske i tursko-otomanske imperije.

Pobuna „evropskih Turaka“

SAD su nezadovoljne politikom turskog premijera koji otvoreno širi islam u Turskoj kao sekularnoj državi. Više puta premijer Turske je smenio generale u vojnom vrhu koji su, po njemu, pripremali vojni udar.

Sadašnja politička i društvena kretanja i protesti širom Turske upravo su usmerni protiv premijera Erdogana koji se ponaša „kao sultan” na Balkanu i u ovom rizičnom delu evro-azijskog prstora.

Turska sada, preko Erdoganove politike, pokušava da ucenjuje Nemačku oko svog statusa u Evropi i prema EU, igra dvostruku igru sa SAD oko NATO politike prema Siriji i Iranu i vidno „energetski koketira” sa Rusijom i Kinom. Na ovaj način vlast u Ankari otkriva kako sebe vidi kao vojnu silu u ovom delu sveta a time pokazuje da predstavlja pretnju miru u regionu. Upravo zbog toga „evropski Turci“ pokušavaju da suzbiju azijski i velikoturski mentalitet premijera Erdogana, pa nije ni čudno što se i nobelovac Orhan Pamuk pridružio demonstrantima koji širom Turske protestvuju protiv Erdoganove politike proislamske diktature u ovom delu Evrope pogođenom ratom, ekonomskom krizom, sukobom interesa i krhim političkim odnosima Atine i Ankare. Širenje političkih protesta u Turskoj, njihova dubina i oštrina zahteva za smenu Erdogana dovodi Tursku na ivici građanskog sukoba, ali i više od toga -  konfrontacije sa državama u regionu, pre svega sa Grčkom i Kiprom.

Istovremeno, Turska ima svoje geopolitičke interese prema Siriji koja je u građanskom ratu, i pod teretom specijalne operacije CIA. Turska je zaoštrila odnose i sa novom egipatskom vlašću posle smene - od strane vojske a pod uticajem SAD -  proislamskog predsednika Mursija. Očito, turski islamski militarizam je u usponu i širi se u regionu.

(Balkan magazin)