Vladimir Kršljanin: Utisak je da vlasti u Srbiji još nisu odlučile da li će im glavni uzor u spoljnoj politici biti Broz ili Milošević

 Bar nas malo starije, u porodici i školi su učili da smo mi Srbi kao narod opstali zahvaljujući svom slobodarskom duhu i otporu svim zavojevačima. Oni koji su "ljubili lance", "uvažavali realnost" i "čuvali mir po svaku cenu", danas su možda i srećniji od nas, samo što – nisu Srbi! Kažu da nekadašnjih Srba u Turskoj ima više nego nas ovde. Poznato je da su najveće ustaše baš donedavni hercegovački Srbi. Ima ih čak i među precima Hašima Tačija, i ko zna gde sve.

E, tu vrstu "prihvatanja realnosti" i poštovanja prema zločincima, Zapad nam (ali i celom svetu) nameće već vekovima. Zajedno sa predstavom da su "sve velike sile iste", da su agresija i kolonizacija prirodne težnje svih koji su veliki i moćni. I da su lanci – svetinja. Zato danas, kada smo zakoračili u Novi svet kome smo i sami mnogo doprineli, u Srbiji vlada sveopšti strah – ni vlasti, ni patriotska opozicija se ne usuđuju da kažu da nam mesto nije u dodvoravanju umirućem Zapadu, koji nam je naneo sva zla koja se mogu zamisliti, ni u njegovim neokolonijanim "integracijama", nego u – slobodnom svetu, BRIKS-u, savezništvu sa ruskom braćom i kineskim prijateljima.

Spisak zapadnih zala ne može biti ni duži ni strašniji, a ono što ćemo navesti svakako nije potpun spisak.

Kada je jeretički Zapad u krstaškom pohodu osvojio Konstantinopolj i slomio snagu Romejskog carstva, Srbija Svetog Save i cara Dušana je uzela na sebe teret Carstva i sudbine pravoslavnog Balkana. Zatim su se na Zapadu divili našem otporu Osmanskim zavojevačima, ali nam nisu pomogli. Kada su se, braneći sebe, i pojavljivali na Balkanu, nudili su nam ili uniju ili službu svojim državama, a pravoslavlje i balkansko jedinstvo su se trudili da zatru. Ipak, seme Romejskog i Dušanovog carstva, prenelo se na beskrajni Treći Rim

Kada je jeretički Zapad u krstaškom pohodu osvojio Konstantinopolj i slomio snagu Romejskog carstva, Srbija Svetog Save i cara Dušana je uzela na sebe teret Carstva i sudbine pravoslavnog Balkana. Zatim su se na Zapadu divili našem otporu Osmanskim zavojevačima, ali nam nisu pomogli. Kada su se, braneći sebe, i pojavljivali na Balkanu, nudili su nam ili uniju ili službu svojim državama, a pravoslavlje i balkansko jedinstvo su se trudili da zatru. Ipak, seme Romejskog i Dušanovog carstva, prenelo se na beskrajni Treći Rim.

Verovali smo vekovima da je taj duhovni pelcer superioran i da mora da pobedi, zbog svoje dobrote i pravde, da ljudski život, dostojanstvo i zajednica moraju biti neprikosnoveni.  Danas se vidi da su naši preci, a i mi koji smo se nedavno borili, bili u pravu.

Svoju večitu epsku slobodu majušna srpska Crna Gora je oslonila na Rusiju. Na Rusiju se oslanjao i srpski ustanak, kada je posle pet vekova vratio u život srpsku državu. Strah Zapada od Boga, pravde i pravoslavlja se umnožio, postao paničan i traje do danas. U produžetku Krimskog rata ubijen je Knez Mihailo Obrenović jer se drznuo da u saradnji sa Rusijom radi na stvaranju Balkanskog saveza. Na presto je doveden njegov rođak Milan, koji je Srbiju potčinio Austrougarskoj i planovima Zapada da se Balkan pretvori u "bure baruta".

Balkanski savez je ipak stvoren, uz pomoć Rusije, pod Karađorđevićima 1912. i za nekoliko meseci je ceo pravoslavni Balkan bio slobodan. Tada počinje najstrašnija odmazda koja traje čitav vek i u kojoj postepeno ulogu dželata, okupatora i kolonizatora od Germana preuzimaju Anglosaksonci:

- Bugarsko-srpski rat;

- Prvi svetski rat u kome gine pola Srbije i gasi se Ruska Imperija;

- Stvaranje Jugoslavije, pa zatim ubistvo kralja Aleksandra i njeno čerečenje;

- Drugi svetski rat sa najstrašnijim genocidom Srba i Rusa, u kome Rusi i Srbi ipak pobeđuju, ali Broz izdaje Srbe, i uz prividnu neutralnost, vezuje zemlju za Anglosaksonce i NATO, otvarajući tako vrata za treću srpsku golgotu u HH veku;

- Druga i treća Jugoslavija uništene su krajem HH i početkom HHI veka u prvoj fazi rata protiv Srba i Rusa najpre hibridnom, a onda i klasičnom agresijom SAD i NATO, a obnovljena srpska država, svi njeni narodni, državni i vojni prvaci i njen vođa Slobodan Milošević egzemplarno su poslati na haško sudilište NATO pakta, gde su skoro svi osuđeni na najteže kazne, a sam Milošević je ubijen;

- Republika Srpska Krajina je etnički očišćena od Srba i ukinuta, a BiH sa Republikom Srpskom u svom sastavu i KiM se nalaze pod delimičnom ili potpunom okupacijom NATO, pod čijim se okriljem sprovodi sistematska antisrpska politika.

U isto vreme, u poslednja dva veka, naši odnosi sa Rusijom imaju najsnažniju i najmasovniju duhovnu osnovu, ali su na državnom planu puni protivrečnosti, pa i apsurda. Najrazvijeniji su u vreme Broza, koji je Jugoslaviju i Srbiju strateški vezao za NATO i koji je osnovao konclogore za rusofile! Najspremniji na potpuno savezništvo, pa čak i državnu integraciju, koju je jedino on u čitavoj istoriji i formalno inicirao, bio je Slobodan Milošević, i to u vreme kada je Rusija bila polukolonija pred bankrotom, kojoj je pretio raspad. Prvih devet meseci Putinove vlasti poklopile su se sa poslednjih devet meseci Miloševićeve, ali to nije bilo dovoljno.

Srbija je 2012. počela da se izvlači iz neokolonijalnog ropstva. Napravljeni su koraci od sedam milja u jačanju odnosa sa Rusijom (i Kinom). Ali, utisak je kao da vlasti u Beogradu još nisu odlučile da li će im glavni uzor u spoljnoj politici biti Broz ili Milošević. Logora, doduše, nema, ali su odnosi sa NATO i EU hipertrofirani.

Rusija danas vodi, suštinski istu kao mi 1990-ih, nametnutu bitku koju je u očajanju pokrenuo ujedinjeni Zapad, bitku za svoj opstanak i za opstanak čovečanstva. Mi smo uspeli da ostanemo neporaženi, a Rusija će da pobedi. I to je razlog više da se Srbija za Rusiju što pre otvoreno veže.

Svima je jasno da Srbija, kojoj su oduzeti teritorije, stanovništvo i ekonomski suverenitet, sve to može da povrati, odnosno postigne svoje oslobođenje i ujedinjenje jedino uz pomoć Rusije, ali ako Srbija istovremeno nastoji da "poboljšava" odnose sa zapadnim silama, onda to neće biti moguće.

Rusija danas vodi, suštinski istu kao mi 1990-ih, nametnutu bitku koju je u očajanju pokrenuo ujedinjeni Zapad, bitku za svoj opstanak i za opstanak čovečanstva. Mi smo uspeli da ostanemo neporaženi, a Rusija će da pobedi. I to je razlog više da se Srbija za Rusiju što pre otvoreno veže. I vladajuće i druge patriotske političke snage treba da se ujedine u težnji za oslobođenjem i ujedinjenjem, uz suštinsku promenu spoljne politike, napuštanje zavisnosti od neprijateljskih sila i samoubistvene težnje za "integracijom" sa njima, i stupanje, u savezništvu sa Rusijom i Kinom u Novi svet, odnosno u saveze slobodnih i nezavisnih zemalja kao što su BRIKS, ŠOS i drugi.

Na tom putu, za Srbijom će, jedna po jedna, krenuti sve balkanske zemlje. I time će biti obnovljen Balkanski savez i okončano oslobođenje Balkana, nasilno, od strane zapadnih sila, prekinuto davne i slavne 1912. godine.

(RT)