Potpuno je jasno da jedna ozbiljna država ne može a da nema iza sebe diplomatski suverenitet. BiH ga nikada nije imala iz prostog razloga što se ona više služila čaršijskom i stranačkom propagandom nego što se bavila stvarnim problemima.

Čini se da je tek sa nemogućom misijom lidera SDP da manjinu pretvori u većinu konačno postalo jasno šta je zapravo bošnjačka politička strategija. Glavni cilj bošnjačke strategije izgleda nikad i nije bio cjelovita i funkcional na BiH.

Kažu, dok vrh RS, pragmatično okrenut aktuelnoj politici, u tome vidi makar i samo indirektan i simbolični korak ka reintegraciji „građanske“ BiH, dotle se SPC, okrenuta istoriji i tradiciji, teško odriče ratom napuštenih područja na kojima je pustila stoljetno korijenje.

Kada je reč o konstituisanju novih država, vidimo da Dejtonski sporazum nije samo mirovni sporazum već i sporazum posredstvom kojeg spoljni faktor sebi dodeljuju mandat da uspostavi i upravlja bosanskom državom, ali i da menja vlastite propozicije.

Naprosto u BiH nisu riješena tzv. “pretpolitička” pitanja, usljed čega je sistem, čak i tamo gdje nema institucionalnih propisa koji to definišu, sam reflektovao realnost. Tipičan primjer je nacionalna rotacija na poziciji predsjedavajućeg Vijeća ministara.

Već izvjesno vrijeme, škola mišljenja trija Tadić – Vukčević – Vekarić bliska je i Zlatku Lagumdžiji, predsjedniku Socijaldemokratske partije BiH. I on barata samo s onim što mu je dostupno.

Sve navedeno upućuje na to da bi Republika Srpska imala razloge da podrži hrvatske zahtjeve za uspostavljanjem “trećeg entiteta”, ali postoje i suprotni argumenti. Prije svega problem bi mogle da predstavljaju granice hrvatske teritorijalne jedinice.

Da li ono što je rasturilo bivšu Jugoslaviju – princip višenacionalne države – može da održi BiH. Pa i to je privid, jer je nemoguće održati BiH na principu na kome se raspala Jugoslavija.

Josip Broz i Edvard Kardelj, odnosno, Stjepan Mesić i Milan Kučan, ne bi mogli da funkcionišu u Bosni i Hercegovini bez asistencije prepoznatljivijih figura od gastarbajterske verzije Smiljka Šagolja – Jelka Kacina.

Kada se utvrdi istina, lišena politizacije, logičan sled stvari nalaže suđenje svima koji su u proteklom građanskom ratu počinili ratne zločine. Izvinjenja i žaljenja su akti dobre volje, i svakako da su dobrodošla na svim stranama.