Ransijerova politika radikalne jednakosti pretpostavlja raskid sa percepcijom šizofrenog sveta, koji bi bio pocepan između „čuvara znanja”, „stručnjaka” i „eksperata” sa jedne, i zaglupljene mase neukih i nesposobnih sa druge strane.

Svaka kriza predstavlja sud nad raskorakom i napuklinama stvorenim između samoobmanutog, zatvorenog "ja", i stvarnih posledica onoga što je, zarad sebe samog, to "ja" prouzrokovalo.

Problem nastaje kada naši najčitaniji pisci nastoje da se njihova uspešna „literatura“ tretira ne samo kao proizvod određene medijske i marketinške mašinerije, već kao respektabilna književnost koja uspostavlja određeni standard.

U "Katancu za bol" moralnog preispitivanja nema ni u tragovima. Protagonisti doživljavaju službu u Iraku kao opasnu i postavljaju se prema njoj zavisno od toga da li su spremni da se suoče sa njenim rizicima, ali niko ne razmišlja o opravdanosti njihovog boravka u Bagdadu, ili vojne okupacije uopšte.

Najzabranjivaniji autor u istoriji srpskog filma tvrdi da je u istoriji filma srpska kinematografija jedina čiji autori od 90-ih godina izbegavaju da prikažu na filmu srpsku dramu i tragediju svog naroda

Zamislivo je videti Darvinovu teoriju kao racionalizaciju biblijskih propisa. „Idite i množite se“ može da bude shvaćeno kao „vrh ledenog brega“ ispod kog se kriju što naučni, što kvazinaučni zapleti.

Svako ko se ponešto razume u politiku prozreće da je ovakva medijska centifuga retko plod istraživačkog novinarstva te da “otrovna strela“ nije namenjena  samo ambasadorki Tomić, već i njenom šefu, ministru Jeremiću.

Knjiga Biljane Živković nas uči da duhovni provincijalizam nije stvar prošlosti i da je slobodna misao prva žrtva ideologije – čak i one „progresivne“. Biti palanka to nije pitanje geografije već misaone okoštalosti.

Kao što smo videli u slučaju Bulevara, sami po sebi mediji nisu ništa drugo do psihološko-propagandni kompleti u interesu povezanih lica. Bojim se da je to stanje nepovratno, što znači da bi trebalo razmišljati o novim medijima.

Hiperseksualizacija se danas često slavi kao znak oslobađanja ženskog roda. Da li je seksualno samopouzdanje jedino što današnje devojke smatraju važnim i da li je identitet seksualnog objekta jedino na šta se svodi savremeni pojam ostvarene žene?